Włoski barok i dynamiczna sztuka Guercina, mistrza skrótów perspektywicznych oraz emocji i uczuć, stanowiły inspirację, na której oparta została koncepcja wystawy. Pomysł ekspozycyjny, główną zasadę scenograficzną, bazuje na podstawowych założeniach artystycznych sztuki XVII wieku, czyli iluzji – rzeczywistości pozorów i lustrzanych odbić, na mocnym kolorze, kontrastach światła i mroku, dynamice. Do jej założeń należy również akcentowanie indywidualnych walorów oeuvre malarza.

Koncepcja polega na aranżacji wystawy w oparciu o nową, na wskroś współczesną interpretację sztuki dawnego mistrza. W scenariusz od początku wpisane było precyzyjne ukierunkowanie wędrówki widzów. W kulminacyjnym miejscu ekspozycji znajduje się zatem tylko jeden obraz. Wszystko, co zbędne, zostało usunięte. Sposób wydobycia głównego dzieła z mroku podpowiedziało samo malarstwo Guercina, mistrza światła i cienia.

Centralnym punktem jest obraz Pasterze arkadyjscy – „Et in Arcadia ego“, prawdziwa perła, arcydzieło o niezwykłej sile dramatycznej, pochodzące z kolekcji Galerii Barberinich w Rzymie. Główne założenie zakłada dyscyplinę plastyczną i ideową. Jednolitość scenograficzna ekspozycji opiera się na powtarzających się, w każdej sali podobnych, ale jednak odmiennych architektonicznych motywach. Wprowadzony został też element zaskoczenia, barokowe, ale zarazem bardzo nowoczesne concetto, a więc elementy nieoczekiwane, sugerujące niepowtarzalność i ponadczasowość tego niezwykłego mistrza włoskiego baroku.