Jak sprawić by w opolskim Parku Technologicznym swoją siedzibę znalazły najbardziej innowacyjne, najprężniejsze i najlepiej rokujące w swoich branżach firmy? Jak stworzyć pracującym w nim, zdolnym ludziom optymalne warunki do wymiany doświadczeń, integracji, wspólnej pracy? Jak zagwarantować żeby to tutaj powstał zalążek polskiej Silicon Valley? Na pewno nie można tego zdeterminować samą architekturą, ale jej ukształtowanie może mieć zasadniczy wpływ na przyszłość kompleksu.

Projektowany obiekt ma w programie zapisane funkcje, które stworzą ciekawy, zdywersyfikowany przestrzennie i funkcjonalnie kompleks. Cztery przemysłowe hale o powierzchni 200m2 każda zostaną połączone w jedną przestrzeń, z możliwością dowolnego jej dzielenia. Dodatkowo zostanie utworzony rodzaj  ‘rdzenia’, do którego będą przyrasta kolejne etapy inwestycji. Każdy z kolejnych obiektów ma wgląd do hali, centralnego reaktora i serca założenia, gdzie w domyśle dochodzi do fizycznej materializacji projektów opracowanych w inkubatorze, laboratoriach i biurach. Dzięki temu firmy lokujące w kompleksie swoje biura, nawet te nie korzystające bezpośrednio z hali, zyskają interesującą, reprezentacyjną przestrzeń.

Projekt kładzie duży nacisk na hasło Park Naukowo-Technologiczny. Zespół obiektów nie tworzy zwartej kubatury, jest otwarty dzięki sekwencji patiów, doświetlających pomieszczenia pracy i wprowadzających zieleń do środka budynku. To miejsca gdzie ludzie pracujący w sąsiadujących biurach, z pokrewnych branż, mogą się spontanicznie spotkać i wymienić pomysłami – czyli zrobić coś, co jak dowodzą badania jest podstawowym motorem wynalazczości  i rozwoju nauki oraz technologii. Jednocześnie zarówno użytkownicy obiektu, jak i odwiedzający, są prowokowani do penetracji niezabudowanej części terenu; pomiędzy poszczególnymi etapami inwestycji prowadzi wewnętrzny otwarty pasaż, zapewniający dostawy do hali, ale i wgląd dla zwiedzających kompleks. Jego przedłużenie prowadzi do wschodniej części działki, gdzie w parkowej zieleni stoją niewielkie przeszklone pawilony. Ich funkcją jest z jednej strony edukacja poprzez opowiadanie historii (np. cementowni Grundmann), z drugiej promocja obecnie opracowywanych w zespole projektów, wreszcie zapewnienie atrakcyjnej przestrzeni do integracji, konferencji i t.p. Pawilony wraz z ogólnodostępnymi przestrzeniami w budynkach tworzą zapisany w programie budynek nr 5 – Strefę integracji.

Elewacje projektowanego kompleksu są prostym odbiciem jego modularnej struktury, która determinuje funkcje i konstrukcje obiektu. Materiał na nieprzeziernych fragmentach fasady to cementowe prefabrykowane płyty, zbrojone włóknem szklanym, barwione w masie i z domieszkami kruszywa kwarcowego, którego ilość zmienia się w zależności od etapu inwestycji. Drugim materiałem wykończeniowym zaproponowanym w fasadach są systemowe szklane profile, tworzące nieprzezierną, ale przepuszczającą światło dzienne, przegrodę.