We współczesnym świecie bogactwa doznań wzrokowych, dominacji obrazowego języka przekazu, powszechnej i natychmiastowej dostępności materiału ikonograficznego, obiekt ekspozycyjny będzie o tyle atrakcyjny, o ile będzie dostarczał wrażeń wyłącznie dostępnych w drodze bezpośredniego obcowania, stymulacji niecodziennych, szczególnych, zrodzonych z chemii jednoczesnego oddziaływania na wszystkie zmysły. Doznań nieosiągalnych w drodze wtórnego przekazu. Ze względu na charakter wystawy, obiekt musi także swoją estetyczną odrębnością znamionować kraj pochodzenia, stanowić rozpoznawalny, przywoływalny w pamięci siłą stylistycznych konotacji kulturowy ideogram. W naszej propozycji podstawowym, wyjściowym nośnikiem przekazu kulturowego idiomu jest motyw ludowej wycinanki. Motyw jednakże przetworzony, niejako transkrypcja elementarnego kodu estetycznego na współczesny język architektonicznego wystroju. 

Przetworzenie służy dwojakim celom. Chcemy, po pierwsze, uniknąć folklorystycznej dosłowności, mechanicznego powielania kanonicznych wzorców. Wystrój bryły ma w intencji nawiązywać do tradycji, ale być jej także współczesną, stylistyczną reinterpretacją, kreatywnym przedłużeniem do współczesności w oparciu o inspirację, lecz nie wierne odwzorowanie. Po drugie, nadrzędnym celem jest, aby pawilon był obiektem samoistnie, w sensie czysto architektonicznym, znaczącym, wizytówką polskich osiągnięć projektowych. Ma stanowić atrakcyjną, wyróżniającą się wizualnie bryłę zarówno od zewnątrz, w pejzażu innych obiektów EXPO, w dzień – a także grą wewnętrznego podświetlenia – w nocy, jak i dostarczać silnych doznań odwiedzającym wewnątrz, poprzez takie ukształtowanie wzoru poszycia, aby przenikające promienie słoneczne rzeźbiły światłocieniami przestrzeń pod sklepieniem. Kształt bryły, z wieloma skośnymi płaszczyznami, z jednej strony dopełnia i dopowiada, sugestią składanej kartki, „wycinankową” narrację, z drugiej, tworzy wewnątrz ciekawą geometrycznie, a zarazem elastyczną przestrzeń, która może być kreatywnie, wewnętrznymi podziałami, rozdzielona na funkcyjnie dostosowane pomieszczenia wystawowe, koncertowe i gospodarcze.

Zewnętrzna forma pawilonu znajduje odzwierciedlenie w zaproponowanym we wnętrzu rozkładzie funkcji – narzucającym zwiedzającym poruszanie się w zgodzie z logiką budynku i pokonanie pewnej drogi. Punkt styku ze światem zewnętrznym – główne wejście do pawilonu – znajduje się od strony wytyczonego w planie placu pomiędzy pawilonami. Utworzone w tym miejscu poprzez zagięcie budynku częściowe zadaszenie strefy wejściowej pozwala na zaaranżowanie fragmentu restauracji na zewnątrz budynku, ochronę ludzi czekających w kolejce przed słońcem lub deszczem. Po wejściu do pawilonu zwiedzający znajdują się bezpośrednio w strefie mieszczącej punkt informacyjny, restaurację oraz sklep. Następnie przechodzą do głównej przestrzeni ekspozycyjnej pawilonu pełnej jego wysokości. Przestrzeń ta poza grą światłocieni przenikających do wnętrza przez ażurową elewację. Wnętrze pawilonu stanie się tłem dla planowanych występów i prezentacji, bezpośrednio związanych z pokazaniem życia toczącego się w mieście. Z tej przestrzeni dostępna jest również wydzielona sala koncertowa, znajdująca się nad zadaszeniem strefy wejściowej.

Funkcje pomocnicze zostały zaprojektowane w najniższej części budynku, pod rampą prowadzącą na dach. Następną strefą, w którą wkracza zwiedzający, jest przestrzeń właściwej wystawy poświeconej przyszłości miast. Drewniana posadzka parteru podnosi się w formie terenowych schodów, stając się jednocześnie widownią dla odbywających się poniżej występów. Po ich przejściu zwiedzający wkraczają na zawieszoną w przestrzeni pawilonu antresolę, będącą miejscem wystawy polskich regionów.

Plac wejściowy jest integralną częścią parteru pawilonu. Rysunek podziałów posadzki przechodzi do wnętrza budynku, kontynuuje się także materiał. Forma mebli na zewnątrz i wewnątrz pawilonu zainspirowana została rysunkiem elewacji. Ideą było wykorzystanie do ich produkcji elementów wyciętych z zewnętrznej powłoki elewacyjnej. W ten sposób zarówno ich forma materiał oraz wykonawstwo wiążą się bezpośrednio z ideą nawiązania formą mebli, do architektury pawilonu oraz zminimalizowania odrzutów produkcyjnych.

Zewnętrzną warstwę fasady z charakterystycznym inspirowanym tradycyjna ludową wycinanką wzorem, tworzy wycinana frezarką wodoodporna sklejka mocowana na dystansach do elementów stalowej konstrukcji. Plac wejściowy i posadzka wewnątrz pawilonu są wykończone impregnowanym ciśnieniowo drewnem. Dobór materiałów oraz rodzaj konstrukcji został podyktowany m.in. możliwością wtórnego wykorzystania struktury pawilonu – na przykład w celu zrekonstruowania całości lub fragmentu już po zakończeniu wystawy Expo w którymś z polskich miast. Kolorystyka pawilonu została zdeterminowana zastosowaniem paneli ze sklejki w naturalnym kolorze drewna. Po zapadnięciu zmroku kolor elewacjom narzuca światło wydobywające się z wyciętych wzorów.