Głównym celem zaproponowanego założenia urbanistycznego i architektonicznego jest zapewnienie najbardziej spektakularnego widoku dla wszystkich gości schroniska oraz stworzenie budynku w pełni wykorzystującego rozwiązania proekologiczne.

Projekt budynku jest interpretacją architektury górskiej. Jego bryła składa się z masywnego, kamiennego cokołu, formą i materiałem nawiązującego do pozostałości po historycznym budynku schroniska, oraz zwieńczenia w postaci obiektu w konstrukcji drewnianej przykrytego dachem dwuspadowym.

Usytuowanie budynku w bezpośrednim sąsiedztwie ruin, pozwala na adaptację pozostałości po historycznym schronisku i użycie ich jako elementu tarasu widokowego.

Poza lokalizacją nowoprojektowanego budynku zagospodarowanie terenu zakłada jak najmniejszą ingerencję w istniejący układ funkcjonalny, zieleń
oraz ukształtowanie terenu. Zachowany zostaje istniejący układ ścieżek.
Trasy turystyczne przebiegają  przez teren, prowadząc turystów na platformę widokową schroniska, przestrzeń biwakową, a następnie umożliwiają kontynuację trasy w kierunku wieży widokowej.

Wejście główne do budynku prowadzi przez taras widokowy, zlokalizowany na kondygnacji dostępnej ze szczytu góry. Tutaj zlokalizowana jest również sala konsumpcyjna obsługiwana przez niewielką kantynę i wyposażona w samoobsługową kuchnię. Przestrzeń zorganizowana jest tak, by jednoczyć gości w odpoczywaniu i biesiadowaniu przy wspólnych stołach.
Witryna otwierająca pomieszczenie na południe, w kierunku panoramy Pienin wyprowadza gości na przestronny taras otoczony przez ruiny, które stanowią nie tylko kontekst historyczny dla tarasu, ale zostają przez niego wchłonięte
i zaadaptowane. Wspólna przestrzeń schroniska, przestrzeń wytchnienia po podróży, przestrzeń odpoczynku, zamknięta w formę tradycyjnej chaty, staje się dzięki temu miejscem kontemplacji o niemal sakralnym charakterze.